Jako mała dziewczynka malowała po ścianach, a teraz tworzy pełne dojrzałości i oryginalności obrazy.

Na pierwszy rzut oka to kobieta o artystycznym i wielobarwnym usposobieniu. Jest jak wulkan pozytywnej energii i zaraża wszystkich swoim optymizmem.
Szalona, romantyczna i niezwykle wrażliwa Joanna zgodziła się udzielić mi wywiadu. Podczas rozmowy, opowiada o sztuce i psychologii, delektując się przy tym łykiem cappuccino w klimatycznej kawiarni.
Joanna w swojej twórczości najczęściej nawiązuje do motywów związanych z naturą. Nierealistyczne tło i realnie ukazany temat obrazu połączone z eksperymentalnym użyciem przeróżnych technik sprawia, że jej obrazy są wyjątkowe.

Zapraszam was na spacer po krainie wrażliwości.

Z zawodu psycholog, z zamiłowania artystka. Czy to trafne określenie?
Tak. Posiadam dwie pasje, jakimi są psychologia i sztuka. Obcując ze sztuką odreagowuję. Jest to dla mnie pewnego rodzaju forma terapii. Sztuka to hobby, a ja lubię w ten sposób spędzać wolny czas.
Z zawodu jestem psychologiem, co również pozwala mi na rozwój zarówno zawodowy jak i duchowy.

Jakie były Twoje artystyczne początki? Kiedy zrozumiałaś, że sztuka jest nieodłącznym elementem Ciebie?
Gdyby tak wrócić wspomnieniami do dzieciństwa, to zobaczylibyście Asię malującą po ścianach (śmiech). Natomiast czasy szkolne uśpiły moje artystyczne fantazje aż do etapu, w którym rozpoczęłam studia.
W akademiku mieszkałam z uzdolnionymi koleżankami. Zresztą sztuka zaczęła mocno wkradać się do mojego życia. Zaczęłam delikatnie wplatać sztukę do swojego wnętrza, inspirując się twórcami z internetu oraz słuchając rad przyjaciół. Taka wzajemna motywacja daje niezłego kopa. Swoje artystyczne umiejętności wzbogaciłam podczas 3-miesięcznych warsztatów malarstwa w Stanach Zjednoczonych. To kluczowy dla mnie moment. Zaczęłam zupełnie inaczej patrzeć na świat. Pewnie dla niektórych zabrzmi to dziwnie, ale wszędzie zauważałam grę światłocieni.
Moje oko dostrzegało znacznie bogatszą paletę barw. Dosłownie wszystko nabrało koloru.

Czy możesz już stwierdzić, że odnalazłaś swój styl i temat?
Cały czas się doskonale, szukam nowych stylów i technik. Zresztą jak zaobserwujecie mój Instagram lub Facebook, to zauważycie różnorodność w moich pracach.
Lubię wyzwania i najczęściej moją inspiracją stają się pomysły i marzenia innych. Realizując wizję klienta dokładam swój pomysł i tak powstaje idealny obraz.

Twoje prace są dość charakterystyczne.
Życie, natura, emocje mają duży wpływ na moją twórczość. Lubię malować gdy ogarnia mnie euforia, ale i w momentach smutku. Sztuka to rewelacyjny sposób na rozładowanie emocji.
Źródłem moich pomysłów są np. socjal media, bo bardzo uwielbiam obserwować artystów, a ich twórczość w dużej mierze mnie inspiruje.

Czy łatwo łączyć w życiu psychologię ze sztuką?
Psychologia to część sztuki. Emocje, które odczuwa artysta, dają początek dziełu, a więc sztuce.
Dobór kolorów, kształt, sposób wykończenia rysunku pozwala psychologii odnaleźć paletę ukrytych znaczeń. Zresztą istnieje coś takiego jak terapia przez sztukę. To nic innego jak wykorzystywanie różnego rodzaju form sztuki w procesie terapeutycznym oraz rehabilitacyjnym dzieci i dorosłych. Sztuka to dobra przyjaciółka psychologii.

Jak jest u Ciebie z kreatywnością? Miewasz okresy, w których odczuwasz blokadę twórczą?
W moim przypadku blokada twórcza jest równoznaczna z brakiem siły fizycznej mimo chęci i zapału.
Prywatnie jestem żoną i mamą dwójki dzieci. Niekiedy codzienne obowiązki i trudność w ich opanowaniu sprawiają, że zwyczajnie brakuje mi sił.
Przeważnie tworzę w nocy. To taki czas tylko dla mnie, moich myśli i sztuki. Wtedy mogę poszaleć z barwą, światłem i pędzlem.

Zastanawiam się czy wena przychodzi do Ciebie również niespodziewanie? Chociażby we śnie?
Tak, bardzo często. Wena przychodzi do mnie na przykład we śnie. Innym razem pomysł rodzi się jako wypadkowa zdarzeń, które miały miejsce w danym dniu. Impulsem do namalowania obrazu są również miejsca, przeżycia i ludzie.

Asiu czy sztuka może być formą terapii, sposobem na odreagowanie?
Jestem tego zdania, że każdy człowiek dla utrzymania równowagi psychicznej powinien mieć jakąś pasję, hobby. Codzienna bieganina, nawał obowiązków sprawiają, że zachowanie harmonii jest bardzo trudne.
Praca, dzieci, obowiązki domowe… a gdzie spokój i wyciszenie?
Sztuka pozwala mi poobcować ze sobą i swoimi odczuciami. Daje możliwość wyrażenia emocji, które ciężko jest ubrać w odpowiednie słowa.

Mam wrażenie, że coraz młodsze pokolenia stają się mniej wrażliwe na sztukę. Myślisz, że wszechogarniający nas chaos cyfryzacji ma z tym jakiś związek?
To bardzo trafne spostrzeżenie. Jesteśmy w coraz większym stopniu uzależnieni od mediów społecznościowych, telefonów – jednym słowem wygody płynącej z nowości technologicznych.
Warto zainwestować w naszą artystyczną, uczuciową i wrażliwą strefę i dać przykład swoim dzieciom. Jest duża szansa na to, że one obserwując nas rozwiną swoje artystyczne skrzydła.

Asiu bardzo dziękuję za rozmowę. Życzę Ci dużo pozytywnych bodźców, które napędzą Cię do artystycznych przedsięwzięć.
Oczywiście z niecierpliwością czekam na Twoją wystawę.

Dziękuję za rozmowę…